ศัตรูตัวฉกาจของนักถ่ายรูป นั่นก็คือ
"การห้ามถ่ายรูป"
ไม่ว่าจะมาในรูปของป้ายเตือน คำพูดจากคนที่นั่นตาม
แต่เมื่อเผชิญเข้าไป ต่อให้คุณมีกล้องที่ดีขนาดไหนก็หมดสิทธิ์(ยกเว้นคุณจะใช้วิธีหาคนยืนบัง หรือซูมจากระยะไกล เอ๊ะ นี่เราชี้ช่องอะไรรึเปล่านี่)
ส่วนเหตุผลที่ห้ามถ่ายก็หลากหลาย
โดยส่วนใหญ่จะเป็นเรื่องของความปลอดภัย กลัวจะสูญหาย ถูกขโมย
แต่นอกจากนี้ก็ยังมีเหตุผลที่ออกแนวไร้สาระหรือชวนให้เกิดเครื่องหมาย ??? ขึ้นในหัวเหมือนกัน
เช่น ห้ามถ่ายภาพจิตรกรรมเพราะผู้ใหญ่สั่งห้ามไว้ หรือห้ามถ่ายจิตรกรรมเพราะกลัวภาพจะเสียหาย
คือ เท่าที่พอรู้ จิตรกรรมฝาผนัง ถ้าไม่ไปจับตรงๆ หรือใช้แฟลชยัดใส่ในระยะใกล้ๆมันก็ไม่ได้สึกหรอหรอกครับผม
หรืออย่างบางที่ เคยถ่ายได้ วันดีคืนดีจู่ๆก็ห้ามถ่ายซะอย่างนั้น
คือนอกจากจะ "เงิบ" แล้ว ยัง "เสียความรู้สึก" ด้วย
เพราะด้วยสถานภาพปัจจุบันที่เป็นนักศึกษาต้องทำรายงาน บางครั้งต้องเดินทางไปถ่ายรูปแบบฉุกละหุก จะมาทำหนังสือแจ้งเรื่องบางทีก็ไม่ทันส่งงาน ก็มาตัวเปล่า พอเจอแบบนี้เข้าก็เสียเซลฟ์เหมือนกัน
แต่ก็โอเค ผมถือว่ากฎต้องเป็นกฎ การแหกกฎเป็นเรื่องไม่ดี(แต่บางครั้งก็แหกนะ เพื่อประโยชน์ของงานตัวเอง ดูแอบเลวนิดๆ) แต่บางครั้งก็รู้สึกว่า กฎที่มันเข้มงวดเกินไปก็ทำให้อะไรๆมันดูแข็ง มันดูกระด้างไปสักหน่อย
เพราะถ้าอีกฝ่ายมีเหตุให้ต้องใช้จริงๆ จะอะลุ่มอล่วยบ้าง ก็ไม่น่าจะเสียหายอะไร
หลายคนอาจจะคิดว่า เฮ้ย ดูเห็นแก่ตัวไปไหม ไปถึงก็จะเอาจะถ่ายอย่างเดียวเลยหรือไง
บอกตามตรงว่าในบางครั้งก็จำเป็นต้องเห็นแก่ตัวครับ เพราะข้อมูลบางอย่างบางครั้งไม่ได้ว่าจะเข้าถึงได้ง่ายๆ
และบางครั้งที่ได้รับโอกาสให้เข้าไปถ่ายในสิ่งบางอย่างที่เป็นของหวงหรือของสำคัญ ผมก็มีจรรยาบรรณพอที่จะไม่เผยแพร่ลงไปในสื่อสาธารณะ ไม่ว่าจะเป็น social หรือบางทีแม้แต่คนรู้จักก็ไม่รู้(ผมถือว่าคนเป็นสื่อสาธารณะอย่างหนึ่ง เพราะสามารถนำข้อความไปบอกต่อได้)
แต่เรื่องแบบนี้พูดยากครับ พูดไปเดี๋ยวไม่จบ
นานาจิตตังแล้วกันครับ
ที่มาภาพ : http://www.dmc.tv/images/I-like-English/560808-ep6-1.jpg
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น