วันครบรอบวันแก่เวียนมาอีกหนแล้ว
แถมยังเป็นวัดเอดส์โลกด้วย(ยังผลให้เกิดการล้อโดยเพื่อนๆตั้งกะพวกมันรู้ว่าตรงกัน)
สำหรับหลายๆคน วันเกิดคือวันที่ต้องมีการฉลอง ทั้งโดยครอบครัว หรือเพื่อนๆ มีการเป่าเทียน แกะกล่องของขวัญ ดูเป็นงานรื่นเริงสนุกสนาน
แต่สำหรับส่วนตัว วันเกิดสำหรับผมไม่ได้ต่างอะไรกับวันอื่นๆ อีก ๓๖๕ วัน ที่ชีวิตของเราต้องดำเนินต่อไป อาจจะพิเศษตรงที่เราจะมีอายุเพิ่มอีกหนึ่งปี
เมื่ออายุเพิ่ม ภาระก็เพิ่ม เราห่างจากความเป็นเด็กเข้าสู่ความเป็นผู้ใหญ่มากขึ้นอีกหนึ่งปี ทำให้มองอะไรต่างไปจากสมัยเป็นเด็ก
ยังจำได้ว่าสมัยเด็กๆ เวลาวันเกิด คุณครูก็จะประกาศในห้อง แล้วทุกคนก็จะร้องเพลงอวยพรวันเกิด แล้วผมก็จะเดินแจกขนมให้เพื่อนๆ
เวลาอยู่บ้านก็มีเค้กให้เป่า มีคนร้องเพลงให้
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ของเหล่านี้ค่อยๆหายไปจากขีวิตผม
ถามว่าอาลัยอาวรณ์ไหม ก็ไม่
สิ่งที่ผมทำในวันเกิดเป็นประจำทุกปีคือไปใส่บาตรหรือถวายภัตตาหารเช้าให้พระที่วัดแถวๆบ้าน(เดี๋ยวนี้เป็นวัดจากแดง เพราะเคยบวชที่วัดนี้)
หรือถ้าเมื่อก่อน ผมก็จะฉลองเงียบๆ ซื้อของขวัญให้ตัวเองสักชิ้น(ส่วนใหญ่เป็นหนังสือ) หรือหาอะไรแจ่มๆราคาแพงกว่าที่กินปกติสักหน่อย ถือเป็นการให้รางวัลตัวเองสักครั้ง
เวลาอยู่บ้านก็จะมีคนในครอบครัวร้องเพลงให้ หรือบางปีก็อาจจะมีเพื่อนๆเซอร์ไพรส์บ้าง ก็ดูเป็นรสชาติของชีวิตดี
เพราะสำหรับผม คิดว่าความสำคัญจริงๆของวันเกิดไม่ได้อยู่ที่งานวันเกิด ไม่ได้อยู่ที่ของขวัญ ไม่ได้อยู่ที่เพลง แต่ให้เราได้รู้ว่าเวลาเราผ่านไปแล้วอีกหนึ่งปี ปีที่ผ่านมาเราได้ทำอะไรไปบ้าง และปีต่อไปเราจะทำอะไรต่อไปต่างหาก
แต่ถึงอย่างนั้น เวลามีคนมาอวยพรวันเกิด มาร้องเพลงให้ หรือมีของขวัญวันเกิดให้ ผมก็รู้สึกมีความสุขทุกครั้งไป
Contrast กันดีจริงๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น