ล้วงเข้าไปในกระเป๋าดินสอ(ซึ่งไม่ค่อยได้จัด)
สิ่งที่พบคือ ปากกาน้ำเงินไม่มี(เอาไปใช้โน่นนี่แล้วไม่ได้เก็บเข้าที่)
แม้แต่ดินสอก็หัก(ดินสอกดหัก) ใช้ไม่ได้อีก
เหลือแต่ปากกาแดง
พอหยิบขึ้นมาจะเขียน ก็เกิดลังเลว่าจะเขียนดีไหม แม้มันจะยังคงมีหมึก แม้มันจะสามารถขีดเขียนได้เหมือนปากกาน้ำเงิน
มนุษย์เราส่วนใหญ่ เวลาจะขีดเขียนอะไร ก็นิยมใช้ปากกาน้ำเงินไม่ก็ปากกาดำ หรืออาจเป็นดินสอ
ไม่ใช่ปากกาแดง(ยกเว้นบางคน ที่ใช้ปากกาเป็นสิบแท่งหลายเฉดสี อาจมีใช้สีแดงบ้าง ล่ะมั้ง)
อาจเพราะเราติดภาพสมัยเด็กว่า
ปากกาแดงหมายถึงความผิดพลาด เพราะครูจะวงในจุดที่เขียนผิด
ปากกาแดงหมายถึงการแก้ไข เพราะครูจะเขียนแก้ด้วยสีแดง
ปากกาแดงหมายถึงการวัดผล เพราะครูจะเขียนให้คะแนนด้วยปากกาแดง
ในขณะที่สีน้ำเงินหรือสีดำ กลับมีความหมายถึงการเริ่มต้น การลงมือทำ การสร้างสรรค์
แต่ใครล่ะที่เป็นคนตัดสินเรื่องนี้
พระเจ้า? คุณครู? ผู้ใหญ่?
"ตัวเรา" ต่างหากล่ะ ที่เป็นผู้กำหนด
แต่เรา ควรจะตีค่าของเหล่านี้ เพียงเพราะ "สี" เท่านั้นหรือ
เพราะคุณค่าจริงๆของวัตถุอย่าง "ปากกา" ไม่ได้อยู่ที่ "สี" ของมัน แต่อยู่ที่ "ความสามารถ" ของมันในการเขียนต่างหาก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น